Εγώ μ' εμένα...

Τις τελευταίες μέρες κάτι με κάνει να μπαίνω στην κατάψυξη....
Νοιώθω σαν να έχω αδειάσει...
Δέν σκέφτομαι,δεν μιλάω
Δέν ακούω,δεν βλέπω...
Ακόμα και να γράψω μου είναι δύσκολο,οι σκέψεις μου γίνονται κουβάρι
ένα αλισβερίσι παράξενο εμένα με τον ευατό μου απέναντι να κρίνουμε ο ένας τον άλλο..
Έχω χιλιάδες ελαττώματα αλλά το ποιο μεγάλο είναι ότι πολλές φορές κρίνω απίστευτα αυστηρά εμένα,με τιμωρώ....
Το ένα τσιγάρο διαδέχεται το άλλο
η μία σκέψη αγκαλιάζει σφιχτά την επόμενη,μπερδεύονται μεταξύ τους σχεδόν βιάζονται....
Νοιώθω να με νικούν ,να κυριαρχούν να ζητούν ικανοποίηση
Να ζητούν να λυτρωθούν...
Παράξενα τα παιχνίδια του νού.
Θέλω λίγο άνεμο ,ένα ταξίδι ,ένα λυχνάρι που να πραγματοποιεί ευχές και σένα δίπλα μου που τελευταία σε παραμελώ λίγο και ας κάθεσαι κοντά μου...
την ώρα που εγώ γράφω και συ μου κάνεις μασάζ στα πόδια για να ξεκουραστώ..

Είσαι το παράθυρο μου...

Κατερίνα Γώγου

Η Κάτερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 και έδωσε τέλος στην ζωή της το 1993.

Κάποιοι στίχοι της...

"Πάει. Αυτό ήταν

Χάθηκε η ζωή μου φίλε μέσα σε κίτρινους ανθρώπους βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.

'Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σού χα δείξει στη στροφή του δρόμου.Και δεν είναι που θέλω να ζήσω....

Είναι το γαμώτο που δεν έζησα..."

Στο σύντομο διάστημα της ζωής της εκδίδει τις ποιητικές συλλογές "Tρία κλίκ αριστερά "1978, "Ιδιώνυμο"1980, "Το Ξύλινο Πάλτο"1982, "Απόντες"1986, "Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών"1988, "Νόστος"1990.

Μερικοί χαρακτηριστικοί στίχοι της:Από το "ΙΔΙΩΝΥΜΟ" 1978

Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι μες τους ανθρώπους...

κρυώνουν απ΄τις βρεγμένες εφημερίδες τ
α περίπτερα

ο ουρανός πως τρυπιέται στα καλώδια και το τέλος της θάλασσας από το βάρος των πλοίων

πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες στο τελευταίο δρομολόγιο και το λάθος εκείνου που κατέβηκε στην πιό πρίν στάση

τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο και τη ντροπή σου ύστερα από δύο χρόνια που βρήκες λεφτά πως να τα ζητήσεις

πως τσούκου τσούκου αργά μεθοδικά μας αλοιώνουνε να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή

από το στύλ της καρέκλας...

_Η μοναξιά...

δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας.

Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών και στα παγωμένα μουσεία.

Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.

Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια βοϊδίσιο βλέμμα κοφτούς αναστεναγμούς κι ασορτί εσώρουχα.

Η μοναξιά...

Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά και μετριέται πιάτο-πιάτο μαζί με τα κομμάτια τους στον πάτο του φωταγωγού.

Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά -Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά

Κάτω από όλους τους καιρούς με ιδρωμένο κεφάλι.

Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής βάζει μπουρλότο στην ιδιοκτησία είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες πουλιέται κι αγοράζεται λεπτό λεπτό...

ανάσα ανάσα, στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-ξυπνήστε πρωί.

Ξυπνήστε να τη δείτε.

Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα

το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους και τα τελευταία ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.

Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο που ξεπουλάνε τη φάρα της χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.

Η μοναξιά η μοναξιά μας λέω.

Για τη δική μας λέω είναι τσεκούρι στα χέρια μας που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει....
___________________________________________________

Μνήμες...

Ακούμπησα τα χέρια στο πληκτρολόγιο και άρχισα να γράφω...

Δέν άλλαξα...

Δέν φοράω μάσκες...

Δέν ορκίζομαι για τίποτα...

Σταμάτησα να ορκίζομαι όταν έπαψα να πιστεύω.

Έπαψα να πιστεύω όταν τα όνειρά μου πουλήθηκαν μισοτιμής.

Μήν μου λές πως άλλαξα...

Κάθε τι καθρεφτίζει το χτές.

Είναι όλα καλά στοιβαγμένα στούς διαδρόμους του μυαλού μου.

Ίσως μόνο προσπάθησα να ανακαινίσω το χτές...

Έβαλα λίγο χρώμα στους τοίχους,άλλαξα πάλι θέση στα έπιπλα.

Όλα όμως είναι εκεί.

Εσύ είσαι εκεί...

Όταν οι σκέψεις μου κρυώνουν και η ψυχή μου ξεγυμνώνεται

σκεπάζομαι τα παραμύθια που μου έλεγες όταν με έβαζες να κοιμηθώ.

Ακούω τα λόγια που μου έλεγες...

Πάντα ήσουν τα πάντα.

Η αρχή μου.....

Ακόμα και όταν πνιγόμουν στις λυσσασμένες θάλασσες της επιλογής μου μου κράταγες το κεφάλι έξω απ' το νερό.

Μου χάριζες ανάσες...

Ατέλειωτα υπερατλαντικά ταξίδια της ψυχής μου με σένα στο τιμόνι.

Οι μνήμες μου απο σένα αλλοιώνονται σαν αυτά τα αγάλματα που μένουν χρόνια στοιβαγμένα μέσα σε σκοτεινά υπόγεια μουσείων περιμένοντας με αγωνία να βγουν στο φώς....

Μου έλειψες...

Ο αδελφός σου.

Στο κορίτσι του ( Ίσως.. )

Kάθομαι που και που και σε κοιτάζω...
Έχω ακούσει διάφορα σχόλια για σένα.

Μπερδεύομαι λίγο.
Σ'έχω δεί να γελάς,να νευριάζεις,να υστεριάζεις
Σ'έχω δεί να ξεχνιέσαι και να κάνεις κάποιες φιγούρες χορού πίσω απτό μπάρ.
Ισιώνεις την πλάτη σου και απλώνεις τα χέρια σου με χάρη.


Με τα πόδια σχηματίζεις εναν όμορφο κύκλο.
Δεν σε ξέρω.
Για κάποιο λόγο μου προκαλείς περίεργα συναισθήματα.
Κάποιες φορές μου είσαι πολύ γνώριμη..
Άλλες φορές νοιώθω να κρύβεσαι σε ένα πολύ δικό σου προσωπικό κόσμο.
Ότι δεν αφήνεις κανένα αληθινό περιθώριο σε κάποιον να σε μάθει.
Ότι φοράς μια μάσκα που σε κάνει να μην είσαι εσύ.
Απλά είχα τήν ανάγκη να σου πώ οτι δεν είμαι απ'τους ανθρώπους που έχουν μίσος για κάποιους άλλους.
Ίσως απλά δεν μάρεσε που καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι και να σου λέω οτι δεν σε εμπιστεύομαι.
Ίσως και να είχες δίκιο που μου είπες οτι πολλές φορές εμπιστευόμαστε λάθος ανθρώπους .
Ίσως απλα μεγαλοποιούμε κάποια πράγματα.
Νομίζω οτι έξω απ'την δουλειά εισαι πολύ πιο οκ.
Αυτό το κρίνω απ'τους φίλους σου.
Μπορεί να μην τα πούμε ποτέ πραγματικά εσύ και γώ.
Μάλλον δεν θα τα καταφέρουμε γιατί είμαστε αρκετά εγωιστές και διαφορετικοί άνθρωποι εμείς οι δύο..
Παρόλα αυτά μέσα σε μια κρυφή συμμαχία θα σου ευχηθώ να πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα και να σε καλά.
Ίσως κάποια στιγμή το διαβάσεις αυτό ίσως όχι.
Εμείς τα ξαναλέμε στην επόμενη βάρδια.

Λίστα..

Αυτό το βρήκα σ' ένα blog.Το βάζω για να μην ξεχνάμε να χρησιμοποιούμε και τον στυλό όταν γράφουμε εκτός από το πληκτρολόγιο

Να μην ξεχάσω να αγοράσω...

Καλοκαίρι στην πόλη...

Φώς λούζει το δωμάτιο...

Ένα φώς σαν μικρό παιδί.Γλυστράει στις χαραμάδες,τρυπώνει κάτω στα σκεπάσματα.

Ανοίγω τα μάτια μου δειλά, σχεδόν φοβισμένα.

Πρέπει να ξυπνήσω,να πιω καφέ,να ξυριστώ για να πάω για δουλειά.

Όλα γυρνάνε ακόμα.

Βγαίνω στον δρόμο...

Είναι όλα τόσο όμορφα έξω.

Παρατηρώ την διαδρομή.

Πράσινο παντού.Μυρίζει γιασεμί..

Ένα τσούρμο από τουρίστες ξεχύνονται στον δρόμο.

Ηλιοκαμένα πρόσωπα και χαμόγελα που η ξενοιασιά τους καλύπτει ακόμα και τον θόρυβο της πόλης που ανελέητα τρυπάει τ' αφτιά μας συνήθως..

Καλοκαίρι έξω...

Νοιώθω οτι δέν πατάω στο ψυχρό τσιμέντο πια.

Τα ενοχλητικά παπούτσια έχουν φύγει. Τα πόδια μου γαληνεύουν απ την αλμύρα και το νερό.

Ένα κίτρινο καράβι σταματάει μπροστά μου.

Μια κόρνα μου παίρνει τ' αυτιά..

Ελα χριστιανέ μου!!! ακούω ...

Είναι το ταξί που μόλις σταμάτησα

Κολωνάκι του απαντώ και φεύγουμε.

Back to reality.

Όχι όμως για πολύ. Το καλοκαίρι είναι για αποδράσεις και μόλις ξεκίνησε....

Καλό καλοκαίρι σε όλους.....

Τώρα ξέρω τι θέλω...

Ένα τριαντάφυλλο και λίγο άνεμο να ταξιδεύουν τα όνειρα μου...

Απ'τον Κ.

[13-08-2005]

Σαντορίνη

Μήν προκαλείς είναι επικύνδινο...

Ακολούθα την καρδιά σου μέχρι εκεί που πρέπει.

-Τα όρια στενεύουν-

Μήν τ'αγνοείς ,τα λάθη σου θα τα βρείς μπροστά σου.

Εξόρισε τον πόνο σου,ένα καλύτερο αύριο άρχισε να προσδοκείς..

Τα μαύρα πουλιά θα σταματίσουν να πετούν απειλητικά...

'Οταν τα πάντα παραλύουν έρχεται η λύτρωση..

Μήν ψάξεις να με βρείς,ο χρόνος τελείωσε.

Σώπα....

Σώπα ψυχή μου.

Μήν ζητάς κάτι που απλά γυαλίζει.

Είναι κάπου γραμμένο οτι τα όνειρα ξεθωριάζουν όταν τα καταθέτεις;

Σκοτεινιάζει...

Μόνο το χαμόγελο της προσδοκίας έμεινε.

Θές να πετάξεις σε ελεύθερους ουρανούς,μα είναι δύσκολη η αλλαγή.

Η υπέρβαση σοκάρει.......

Απ'τον Κ.

Παράνοια προκαλούν τα πάντα γύρω.

Τοίχος μετά!

Όλα περιστρέφονται αλλόκοτα,ψυχεδελικά...

Τόση ομορφιά,τόση δύναμη.

Μα μήπως είναι αυταπάτες;

Κάνε κάτι να χαμογελάσω αληθινά.

Όχι σαν κλόουν...

Ξέρεις είναι δύσκολο να το πετύχεις-τόσο δύσκολο όσο ένα χάδι.

Μιά όμορφη αγκαλιά γεμάτη φώς και ένα χαμόγελο τόσο βαθύ όσο το πέλαγος όλο.

Όμορφα συναισθήματα ανθρώπων που πέρασαν και στάθικαν να ξεδιψάσουν στην δικιά μας όαση.

Ποιο είναι το τίμημα του χαμένου χρόνου;

Στρίψε λίγο αριστερά.

Αλλού βρίσκονται τα χαμένα σου -είναι-

01-06-2005

01:50 το πρωί

Αθήνα-Φωτομάρας

Μαριάννα...

'Ολα ξεκίνησαν ενα μεσημέρι στα starbucks.Η ζωή μου στην Aθήνα άρχισε απο κει.....

Γεμάτος φιλοδοξίες,τσαγανό,

πάθος να βγώ μπροστά.

Στόχος να παίξω μπάλα στο δικό μου γήπεδο.

Η λέξη φόβος ήταν άγνωστη.

Η διαδρομή δύσκολη.

Κάπου εκεί στην είσοδο του καταστήματος στην Σκουφά ήσουν εσύ.

Πέρασα να πάρω κάποια manuals απ'τα χίλια τόσα που είχα φορτώσει στο μυαλό μου.

Έπρεπε να προλάβω να τα μάθω όλα..

Είχες όλα αυτά που δεν άντεχα με τίποτα.

Ολα αυτά που θα με πήγαιναν πίσω αν τα είχα εγώ.

Το πρώτο ήταν ένα τεράστιο χαμόγελο που φορούσες.Μου έκανε εντύπωση...

Για μένα εκείνη η περίοδος ήταν πόλεμος.Ηταν τόσα τα πράγματα που έπρεπε να κάνω για να δικαιολογίσω την παρουσία μου στην Αθήνα.

Τα χρήματα ήταν λίγα και έπρεπε να προχωρίσω επαγγελματικά πολύ γρήγορα.

Ήμουν πολύ αγχωμένος και σχεδόν είχα ξεχάσει να χαμογελάω.'Ισως το θεωρούσα και αδυναμία...

Και ήσουν μικρή...Έιχες όλο το χρόνο μπροστά σου,και γω βιαζόμουν...

Σε κοίταξα σαν να σε περνούσα απο scanner.

Δυό τεράστια μπλέ μάτια με κοίταξαν.

Μαριάννα μου είπες...

Ε και τι έγινε σκέφτηκα

Χάρηκα απάντησα και αμέσως σε έκανα delete!

Δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο.

Έπρεπε να φύγω...

Tώρα είμαι εδώ και σου γράφω.

Σπαταλάω χρόνο για σένα και γουστάρω.

Είσαι κομμάτι της ζωής μου.Είσαι όλα αυτά που δέν θα κανα εγώ και που αγαπούσα πολύ.

Έπαιρνα και παίρνω απο την αγάπη σου,τις φοβίες σου,τα χαμόγελα σου

τις αγωνίες σου τα γιατί σου...

Είσαι απο τα ποιό γλυκά πλασματάκια που δίνουν χρώμα στην ζωή μου.

Θα θελα να σου ζωγραφίσω ενα παράδεισο με τα πιο παιδικά χρώματα και τις πιο ζωηρές αποχρώσεις.Να σου βάλω μέσα κάδρα απο παιδικές φιγούρες.

Para siempre nino(Για πάντα παιδί) όπως θα έλεγες και συ....

Και κει κάπου μέσα θα σου έβαζα τον ιδανικό γκομενάκι που φυσικά θα ήταν Ισπανός..

Κοίταζε μπροστά ...

Ακολούθησε τα σημάδια...

Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλα η διαδρομή.

Σ'αγαπάω ρε μπέμπα.

Ξάπλωσε κάτω και απόλαυσε την λιακάδα.

Άδραξε την μέρα σου...

αιώνια αγάπη

Μη φοβάσαι της είπε, καθώς την αγκάλιαζε τρυφερά. Εκείνη του χαμογέλασε αδύναμα. Φτάνει το τέλος, του ψιθύρισε, μα για την αγάπη μας θα μάθει όλος ο κόσμος. Δε θα μπορέσουν ποτέ να μας χωρίσουν , να το θυμάσαι…
Τα μάτια της έκλεισαν, μα εκείνος δεν έπαψε ποτέ να την αγκαλιάζει, μέχρι που έκλεισαν και τα δικά του μάτια.
Και ο χρόνος κύλισε…
Και η ιστορία τους πήρε στην τροχιά της, δικούς της αγαπημένους, μαζί πέρα από το θάνατο…
Τα χρόνια πέρασαν, αιώνες κύλισαν ο ένας μετά τον άλλο…
Και η αγάπη τους έγινε γνωστή στα πέρατα του κόσμου, σύμβολο έγιναν της αγάπης. Μιας αγάπης δίχως τέλος, δίχως όρια…
Το ζευγάρι βρέθηκε αγκαλιασμένο στη Mentua, 25 μίλια νότια της Βερόνα, στην Ιταλία. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι έζησαν πριν 5.000 με 6000 χρόνια.

Απ'το internet όπως και η photo της ανάρτησης.

Δεν θέλω να χάσω στιγμή...

Δεν υπήρξες ποτέ...

Σε είδα...

Να ποθείς, ό,τι δεν σου ανήκει...

Να κλέβεις ότι κάνει κάποιον χαρούμενο.

Να θέλεις,μια ζωή που δέν είναι δικιά σου...

Ενοιωσα...Να παλεύεις,με τις φοβίες σου

Να σκοτώνεις το ποιό όμορφο κομμάτι του ευατού σου.

Να ψάχνεις,σκοτάδια για να κρύψεις την ασχήμια της ψυχή σου...

Ενα βράδυ σε άκουσα να κλαίς...

Να φωνάζεις,για κατανόηση!Να εκλιπαρείς,για λίγη σημασία...

Ενα βράδυ πούλησες τον θεό σου..Είχες πιεί μου είπες, ψεύτη.

Να πουλάς ψυχή για λίγη ηδονή...Είσαι τόσο λίγος !

Να μου λές οτι είσαι δίπλα  μου..

Να γελάς με τα λάθη μου...

Να φοράς την μάσκα που σου άρεσε

που σε έκανε να μοιάζεις με κάποιον άλλον.

Θέλω να σε διαγράψω,σε έχω διαγράψει ...

Δεν υπάρχεις πια...

Κάν'το μόνος σου

Πριν σε καταλάβει άλλος κανείς,και αντιληφθεί το μέγεθος

της υποκρισίας σου...

Δέν υπήρξες ποτέ......

Σε τεντωμένο σκοινί.

Το σωστό σκηνικό έχει στηθεί...
Γκρίζο το βράδυ έξω και το τζάμι έχει θαμπώσει.
Η ίδια φασαρία απ'τους δίπλα.Πάλι αυτός φεύγει.
Εδώ και μέρες διώχνουν ο ένας τον άλλο....την ίδια ώρα....πάντα!Αρχίζω να ακροβατώ πάλι...μιλάω με τις σκέψεις μου....σου μιλάω με αυτές....κι αν πάνω μου βλέπεις αυτην την πλάνη, είναι γιατί έχω χαθεί πάλι στα ναί και τα όχι.
Πάλι ακροβατώ καθώς πλέκονται τα πρέπει και τα μή.
Μια άγνωστη φωνή με καλεί σε ένα όνειρο που φαντάζει πέρα για πέρα αληθινό - είναι η δικιά σου-
...πόσο χρόνο της ζωής μου υπηρέτησα μια ψεύτικη αλήθεια...; Ισως να είναι καιρός να ακολουθήσω ένα αληθινό ψέμα..
για όσο κρατήσει...
μια στιγμή...δύο ...τρεις....
Κι ας είναι ουτοπία το αντέχω.
Κι αυτα τα μαύρα τετράδια...μη με ρωτάς γιατί τα έχω...πώς αλλιώς θα φώτιζε τόσο εκτυφλωτικά το χώρο εκείνο το ένα που γράφεται κάτω από το πιο δυνατό φως ;
Πάντα στα άκρα δε μαθαίνουμε να ζούμε;
Ακόμη μια φορά, αντιλαμβάνομαι και η γνώση αυτή με ταξιδεύει, πώς η μόνη φωνή στην οποία υποτάσσομαι πρόθυμα....είναι αυτή που με σέρνει στα άκρα δίχως όρους
Η ίδια φωνή που μου χαρίζει την ελευθερία ,την έκφραση, την μουσική που μαστιγώνει τ'αφτιά μου καθώς γράφω...

Ελπίζω ν'αντέξει αυτη την φορά το σκοινί στα δικά μου ακροβατικά!

Δές το που τέντωσε..

Μιά τζούρα ευτυχίας..

Μια τζούρα ευτυχίας, και κάτι...
αρκεί τόση
και πετάς μ'εκείνο το ψυχρό βλέμμα που ποτέ δεν κατάλαβα με τα κόκκινα μάτια που είναι όμως τόσο

όμορφα όταν αρχίζουν να μου μιλούν για τα ταξίδια τους..Η δουλειά άρχισε μου λές
όπως άρχισε και το άνοιγμα του νου και δεν έχει τέλος
μόνο συνέχεια ...
κι είναι αυτή η ελευθερία που σε κατακλύζει η μόνη αλήθεια που θέλεις να κουβαλάς η ανάγκη σου να ελέγχεις το σύμπαν.
Και τώρα ξέρεις πως δεν υπάρχει πόνος που να μην έχεις υπερβεί
δεν υπάρχει γυμνό σημείο πάνω σου που να μην έχεις χαράξει χάρτες.
Όχι, ο χρόνος δεν επαρκεί.θέλεις κι'αλλο.
θέλεις τρεις, τέσσερις ζωές...

Ταξίδεψε όσο εσύ θέλεις.Εγώ θα λαμβάνω πάντα τις κάρτες που θα μου στείλεις .Θα είμαι εδώ..
(... κι επιτέλους...και πόσο βαθιά η ανάσα αυτού του...ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ......επιτέλους δε με φοβάμαι πια...)γιατί πιο πολύ απ' όλα εμένα φοβόμουν

Τώρα μπορώ να σε δω χωρίς να φοβάμαι

Μου αρκώ....όπως μου αρκείς και σύ.

Τα ταξίδια σου θα είναι και δικά μου.

Την Σαντορίνη την είδα απ'τα μάτια σου...

Ενα ταξίδι θα το κάνουμε μαζί.

Στον κ.

Η σκιά της ψυχής μου

Η σκιά της ψυχής μου φεύγει προς κάποια δύση από αλφάβητα,ομίχλη από βιβλία και λόγια.

Η σκιά της ψυχής μου!

Στη γραμμή έχω φτάσει όπου παύει στερνά η νοσταλγία,κι αλλάζει του δάκρυου η στάλα σε αλάβαστρο του νου.

Η σκιά της ψυχής μου

Το αδράχτι του πόνου τελειώνει,μα μένει η αιτία κι η υπόσταση του παλιού μεσημεριού μου από χείλη,του παλιού μεσημεριού μου από βλέμματα.

Ένας θολός λαβύρινθος,από άστρα καπνισμένα μπερδεύει μες τα δίχτυα τουτα μαραμένα ονείρατά μου.

Η σκιά της ψυχής μου!Και μια φρεναπάτη τρυγάει τη ματιά μου.

Βλέπω τη λέξη αγάπη ξεθωριασμένη

.Αηδόνι μου!Αηδόνι!

Τραγουδάς ακόμα;

Απο τόν F. G. Lorca .

12 το βράδυ...

Η ώρα περνάει...
Κάποιος έρχετε.Κάποιος φεύγει
Δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση

Η πόλη ξυπνάει.Βάζει το φτηνό άρωμα της,τα φώτα στολίζουν την ασχήμια της.

Βγαίνω στον δρόμο-μπαίνω σ'ένα σκοτεινό μπάρ

Ενας θεός σερβίρει απο πλακέ μπουκάλι,δυο ποτά και μια υπόσχεση..

Φευγάτα βλέμματα.Ποτισμένες με αλκοόλ ανάσες

Η μουσική παίζει δυνατά.

Είναι 12 το βράδυ και όλα συμφωνούν!!

Η θέση των άστρων τα φώτα που τρεμοπαίζουν στο άχρωμο ταβάνι ακόμα και η φιγούρα στην διπλανή θέση απο κάποιον που νομίζω οτι ξέρω απο παλιά.

12 το βράδυ και όλα είναι μισά.Βγαίνω στον δρόμο.

Φυσαει και ο κόσμος λιγοστεύει..

Κάποτε μου είπες οτι είμαι διάφανος και όλοι με προσπερνούν.

Γαντζώνομαι στους λεπτοδείκτες καθως ο χρόνος περνάει.Ενας περαστικός μου ζητάει τσιγάρο.

Ξημερώνει...

12 το βράδυ μου έδωσες τα κλειδιά μου.Θα γυρίσω είπες..

Εφυγες με μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα.

Τα δικά μου....

Μια μέρα θα βγώ απ'το σπίτι και θα 'χουν φύγει όλοι.

Παντού ερημιά,όλα παρατημένα ανοιχτά.Ενα ξυπνητήρη θα χτυπά και κανείς δεν θα το κλείνει.

Θα πουλάω σε άδεια μαγαζιά δυο παραμύθια,δυο φιλιά και όλα μου τα όνειρα.....

Για σένα..(ξέρεις εσύ)

Σήμερα αισθάνομαι την παρουσία σου ποιο έντονα εδώ…δίπλα μου ..να μου κρατάει συντροφιά…σ ’ένα ακόμη βράδυ που περνάω μακριά σου και ας εισαι απεναντι μου τωρα. ¨Ένα βράδυ που είναι γεμάτο από την εικόνα σου. .την παρουσία σου. .την ανάσα σου που αισθάνομαι να ηχεί στ΄ αφτιά μου…τίποτα ποιο μαγικό από το να είσαι εδώ μα συνάμα να λύπεις,και παλι εδώ…μέσα μου…στην ζωή μου ..στον χρόνο μου ..στα τσιγάρα που καπνίζω ..σε όλα όσα αποτελούν αυτό που είμαι ,την ύπαρξη μου !!Ενα βράδυ που υπάρχει παντού σιωπή ..μόνο ο ήχος από τον αναπτήρα να σπάει την απόλυτη ησυχία που επικρατεί στο δωμάτιο…Μία ησυχία που κάποιες φορές γίνεται εχθρός μου…μα άλλες πάλι ,όπως το αποψινό βράδυ είναι λύτρωση…και αυτό επειδή απόψε με φέρνει τόσο κοντά σου ..όσο ποτέ άλλοτε!Ποιός υπολογίζει αυτά όταν οί σκέψεις γίνονται γέφυρα και έρχονται εκεί κοντά σου ?Εκεί πάνω απ ’το προσκέφαλο σου…να σε φυλάνε…να σε κοιτάνε όπως κοιμάσαι…να σου χαiδεύουν απαλά τα μαλλιά σου…να σου χαρίζουν χιλιάδες φιλιά…και να σου ψυθιρίζουν γλυκά κι απαλά λόγια που δεν σου έχει ποτέ κανείς άλλος πεί …Και όπως γλυκά σε αγκαλιάζει ο Μορφέας χάρη να του ζητήσω:να μου δώσει ένα βράδυ την θέση του να σε σκεπάσω εγώ με τα φτερά μου…να ζεστάνω το κορμί σου…να σου στείλω όνειρα παραδεισένια ..και να σου μιλάω μέχρι το πρωί…και ας φύγω σαν ξυπνήσεις ,με το που ο ήλιος αρχίσει να επισκέπτεται τον ουρανό ..το ξέρω θα το νοιώσεις δεν μπορεί ..όταν τα βλέφαρα σου ανοίξεις θα αισθανθείς πως όλο το βράδυ ήμουν εκεί και σε πρόσεχα… Ένα βράδυ που δεν θα με μακριά σου αλλά εκεί ..δίπλα σου… Ένα βράδυ που είμαι μακριά σου μα να ξέρεις ….Δύο ακομα βράδυα και θα σ'εχω ξανά...
1:54 PM Add a comment Send a message Permalink View trackbacks (0) Blog it

Είναι απίστευτο

Πόσα πράγματα μπορεί να μάθεις για τον εαυτό σου από άτομα που υποτίθεται είναι δίπλα σου και σε αγαπάνε.
Οταν γράφεις για πολλά χρόνια και η έμπνευσή σου απλά ξεριζώνεται, όταν πράγματα μυστικά που έχεις πει ξανάρχονται στην επιφάνεια με τη μορφή λεπίδας, όταν όλοι βγαίνουν από πάνω γιατί εσύ έχεις πάντα άδικο κι είσαι πάντα κατώτερος άνθρωπος από κάποιον άλλον, όταν σε βρίζουν με το γάντι και σε απαξιώνουν... Οταν ξεχνούν και εθελοτυφλούν και σε ταμπελιάζουν με τρόπο που ούτε οι εχθροί σου θα σου κάνανε, ακόμα και να θίξουν τη σεξουαλικότητά σου, όταν σου δείχνουν πως τα μισούν όλα αυτά, δεν είναι σαν να μισούν εσένα;
Τους κάνεις δώρο ότι καλύτερο διαθέτεις, ιδεατό ή υλικό, κι εκείνοι σου χαρίζουν πίκρα και πληγές, άλλες φορές επειδή δε ξέρουν τι να πούν, κι άλλες επειδή φταις και πρέπει να τ' ακούσεις. Πάντα φταίς. Πάντα φταίω.
Το πρόβλημα είναι πως κάθε πρωϊ εκείνοι είναι καλά, κι εγώ νιώθω σαν σκουπίδι, σαν μαλάκας.
Εγώ κι αν ζητάω βοήθεια από ανύμπορα χέρια.
Επειδή αυτοί προδώθηκαν και εξαπατήθηκαν, και λόγω αυτών έγιναν πικρόχολα γουρούνια, δίχως ευαισθησίες γιατί για μένα δεν περισσεύουν ούτε ευαισθησίες ούτε ρομαντισμοί, τη πληρώνω για να είμαι όλα αυτά που μίσησαν προσφάτως.
Κι όταν η καρδιά μου χτυπάει βαριά, κλείνω τα μάτια κι εύχομαι να με υπολόγιζαν περισσότερο.
Στη τελική, δε φταίνε αυτοί.
Φταίω εγώ, που ακόμα προσπαθώ να τους κάνω να δούν πως είναι λάθος για μιά ηλίθια ανάμνηση, να σβήνουν και να μην υπολογίζουν τα δικά μου αισθήματα.
Αφιερωμένο σε μένα. Αυτό που ζητούσα πάντα στους άλλους και δε το βρήκα ποτέ. Ελευθερία...

Πρωί...

Τελικά το πρωινό ξύπνημα ειναι άγνωστη χώρα για μένα.

Αλλοι άνθρωποι ( μοιάζουν με alien στην δική μου πραγματικότητα...)

Κατακόκκινα μάτια απ'την αγρύπνια με καρφώνουν σαν αμαρτία που
μόλις διέπραξα καθώς κατεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες του μετρό που ειναι σαν να με ρωτάνε τι καιρό κάνει στον πλανήτη που συχνάζω.


Πρέπει να φτάσω στην δουλειά

1.Χωρίς να κοιμηθώ στην διαδρομή

2.Να μην βρίσω τον καθένα που σπρώχνει επίμονα να περάσει στο βαγόνι που κάθομαι .

3.Να μήν εκνευριστώ απο την ηλίθια διαφήμιση της ΜΙSΚΟ φάτσα μπροστά μου.


Τελικά νομίζω οτι το πρωινό φως ειναι η μάστιγα του αιώνα.

Αλλοι έχουν τα αντισώματα να επιβιώσουν και άλλοι π.χ εγώ περιμένουμε το εμβόλιο που θα μας απαλλάξει απ'αυτο.

Το απόγευμα φέρνει μια γλυκειά ηρεμία που γεμίζει τις μπαταρίες μου και με κάνει να σκέφτομαι οτι σκασίλα μου που χρειάζεται να πηγαίνω πρωί-πρωί για δουλειά τουλάχιστον υπάρχουν όμορφα απογεύματα που γεμίζω με ανθρώπους που πραγματικά αγαπώ !


Φοράω λοιπόν το καλό μου χαμόγελο και λέω καλημέρα στον ίδιο πρώτο κατσούφη-ιδιότροπο πελάτη που μου ζητάει ενα fredo espresso με 6 παγάκια και καλά χτυπημένο...