Πρωί...

Τελικά το πρωινό ξύπνημα ειναι άγνωστη χώρα για μένα.

Αλλοι άνθρωποι ( μοιάζουν με alien στην δική μου πραγματικότητα...)

Κατακόκκινα μάτια απ'την αγρύπνια με καρφώνουν σαν αμαρτία που
μόλις διέπραξα καθώς κατεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες του μετρό που ειναι σαν να με ρωτάνε τι καιρό κάνει στον πλανήτη που συχνάζω.


Πρέπει να φτάσω στην δουλειά

1.Χωρίς να κοιμηθώ στην διαδρομή

2.Να μην βρίσω τον καθένα που σπρώχνει επίμονα να περάσει στο βαγόνι που κάθομαι .

3.Να μήν εκνευριστώ απο την ηλίθια διαφήμιση της ΜΙSΚΟ φάτσα μπροστά μου.


Τελικά νομίζω οτι το πρωινό φως ειναι η μάστιγα του αιώνα.

Αλλοι έχουν τα αντισώματα να επιβιώσουν και άλλοι π.χ εγώ περιμένουμε το εμβόλιο που θα μας απαλλάξει απ'αυτο.

Το απόγευμα φέρνει μια γλυκειά ηρεμία που γεμίζει τις μπαταρίες μου και με κάνει να σκέφτομαι οτι σκασίλα μου που χρειάζεται να πηγαίνω πρωί-πρωί για δουλειά τουλάχιστον υπάρχουν όμορφα απογεύματα που γεμίζω με ανθρώπους που πραγματικά αγαπώ !


Φοράω λοιπόν το καλό μου χαμόγελο και λέω καλημέρα στον ίδιο πρώτο κατσούφη-ιδιότροπο πελάτη που μου ζητάει ενα fredo espresso με 6 παγάκια και καλά χτυπημένο...