Είναι απίστευτο

Πόσα πράγματα μπορεί να μάθεις για τον εαυτό σου από άτομα που υποτίθεται είναι δίπλα σου και σε αγαπάνε.
Οταν γράφεις για πολλά χρόνια και η έμπνευσή σου απλά ξεριζώνεται, όταν πράγματα μυστικά που έχεις πει ξανάρχονται στην επιφάνεια με τη μορφή λεπίδας, όταν όλοι βγαίνουν από πάνω γιατί εσύ έχεις πάντα άδικο κι είσαι πάντα κατώτερος άνθρωπος από κάποιον άλλον, όταν σε βρίζουν με το γάντι και σε απαξιώνουν... Οταν ξεχνούν και εθελοτυφλούν και σε ταμπελιάζουν με τρόπο που ούτε οι εχθροί σου θα σου κάνανε, ακόμα και να θίξουν τη σεξουαλικότητά σου, όταν σου δείχνουν πως τα μισούν όλα αυτά, δεν είναι σαν να μισούν εσένα;
Τους κάνεις δώρο ότι καλύτερο διαθέτεις, ιδεατό ή υλικό, κι εκείνοι σου χαρίζουν πίκρα και πληγές, άλλες φορές επειδή δε ξέρουν τι να πούν, κι άλλες επειδή φταις και πρέπει να τ' ακούσεις. Πάντα φταίς. Πάντα φταίω.
Το πρόβλημα είναι πως κάθε πρωϊ εκείνοι είναι καλά, κι εγώ νιώθω σαν σκουπίδι, σαν μαλάκας.
Εγώ κι αν ζητάω βοήθεια από ανύμπορα χέρια.
Επειδή αυτοί προδώθηκαν και εξαπατήθηκαν, και λόγω αυτών έγιναν πικρόχολα γουρούνια, δίχως ευαισθησίες γιατί για μένα δεν περισσεύουν ούτε ευαισθησίες ούτε ρομαντισμοί, τη πληρώνω για να είμαι όλα αυτά που μίσησαν προσφάτως.
Κι όταν η καρδιά μου χτυπάει βαριά, κλείνω τα μάτια κι εύχομαι να με υπολόγιζαν περισσότερο.
Στη τελική, δε φταίνε αυτοί.
Φταίω εγώ, που ακόμα προσπαθώ να τους κάνω να δούν πως είναι λάθος για μιά ηλίθια ανάμνηση, να σβήνουν και να μην υπολογίζουν τα δικά μου αισθήματα.
Αφιερωμένο σε μένα. Αυτό που ζητούσα πάντα στους άλλους και δε το βρήκα ποτέ. Ελευθερία...