Το κολάζ του μυαλού μου....

Προσπάθησα να κλείσω όλες μου τις εκκρεμότητες..
Και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπήρξαν ποτέ.
Τίποτα δεν έδενε σωστά...
Όλα είχαν φτιαχτεί στο μυαλό μου.Δεν υπήρχε καμιά φλόγα σε όλα αυτά που έπρεπε να συμβούν..
Μόνο αδιάφορες μηχανικές κινήσεις.. αέναοι πάλη. 
Σχεδόν βαριόμουνα,σ αυτό το παζλ όλα τα κομμάτια ήταν λάθος και προσπαθούσα άδικα να τα βάλω στην θέση τους χωρίς να τα καταφέρνω
Σχεδόν δεν μου άρεσε ,δεν ήθελα να δω την τελική εικόνα απλά βιαζόμουν . ήθελα να τελειώσει γρήγορα.... Κάποιες φορές το μυαλό μας παίζει περίεργα παιχνίδια....
Φτιάχνει μια ονειροφερμένη εικόνα και νομίζουμε ότι θα την ζωντανέψουμε.......
Μαλακίες .... επικρατεί απλά πανδαιμόνιο αλλότριων χορών από τις επίμονες γυναίκες τις Φαντασιώσεις...
Η ζωή είναι αλλιώς,δεν είναι παραμύθι.
 Ο ρεαλισμός επικρατεί παντού και φυσικά εδω,στον δικό μου μικρόκοσμο .Οταν μετρηθείς ανοιχτά μ αυτά που θες ανακαλύπτεις οτι μπορεί και να μην σου ταιριάζουν
Βάζουμε ανθρώπους σε ρόλους πρωταγωνιστικούς αλλα ξεχνάμε οτι δεν υπάρχει σενάριο.
Η βιασύνη μας να ζήσουμε στιγμές.....
Και δεν φταίνε οι άνθρωποι αλλά εμείς....
Και είναι η στιγμή που αδειάζεις, ευχαριστείς τον θεό που αγαπήθηκες πολύ και λυτρώνεσαι..
Αντιλαμβάνεσαι  ξαφνικά ότι την ζωή σου την επέλεξες εσύ, αγαπάς τα λάθη σου,της επιλογές σου και γυρνάς σελίδα.
Είμαι ποιο ευτυχισμένος από ποτέ..
Είναι που τίποτα πια δεν είναι σε ελεύθερη τροχιά. Όλα στο κεφάλι μου έχουν αποκτήσει την αληθινή τους υπόσταση και ευτυχώς βγάζουν νόημα.Δεν είναι πλέον ανακατεμένες λέξεις, ούτε αναπάντητα ερωτηματικά.Και αν σ αυτό το ταξίδι επιλέγω να είμαι μόνος μου , είναι γιατί τα καράβια έχουν ένα καπετάνιο που βασίζετε στο ένστικτο του για το που είναι το δικό του λιμάνι...το δικό του ταξίδι στο χωροχρόνο.
Ψιθυριστής εγώ του υπερφίαλου ανοσιουργήματος μου βγαίνουν  τα πιο ενδόμυχα κομμάτια τις δικής μου ψυχης πάνω σε πλήκτρα που χτυπούν επίμονα τα δάχτυλα....
Δεν θα αποκρυπτογραφήσω τίποτα άλλο απλά θα λυθώ εκεί μπροστά σε όλα τα απλανοί βλέμματα,θα σταθώ γυμνός και θα ζήσω με όλες τις αισθήσεις  και αν σε μεγάλωσα λίγο παραπάνω είναι γιατί ήθελα να γράψω ....να γίνω για λίγο ποιητής.
Τρίζω τα δόντια μην φύγουν λέξεις που δεν πρέπει να ταξιδέψουν  λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και ίσως μια μέρα φωτιστεί μια αράδα από τετράδια αραχνιασμένα που πάνω της αργόσυρτα κάποτε σχημάτισαν φράσεις που δεν έπρεπε να ειπωθούν η ειπώθηκαν για να αντέξουν στον χρόνο.... 

άτιτλο

και όλα γυρνάνε στην αρχή... στην σωστή τους θέση , ξεχνώ..(Para siempre libre)

Αθηνά (Να μπορώ να σε δω)............

Hθελα να σου μιλήσω....
πολλά γίνοντε εδώ ,το ένα διαδέχεται το άλλο.
Έχεις χάσει αλλαγές. εγώ αλλάζω , παίρνω μορφές ,ζω στην πληρότητα και μετά πάλι κενό... άυλος ξανά.
Σιγά σιγά ξεχνάω την μορφή σου γαμώτο....
Συγνώμη δεν το θέλω αλλά συμβαίνει..
Ακρωτηριάζω τα λάθη μου και τα τρώω λαίμαργα να μην τα δει κανείς, γεμίζω αυταπάτες.
Μόνο εσύ με εξημέρωνες πάντα
Αλλά εσύ αποφάσισες να φύγεις
.Και  εγώ?.......
Ποια ανώτερη δύναμη αποφασίζει ότι πρέπει να φύγουμε...
Ποιος είχε το δικαίωμα να το κάνει αυτό.Να σε πάρει σε ένα παράλληλο άγνωστο σύμπαν.
Είσαι καλά εκεί?
Με βλέπεις?
Με έχεις συγχωρέσει που δεν ειμουν εκεί όταν με είχες ανάγκη?
Το έβαλα στα πόδια ο βλάκας.σε άφησα μόνη σου.
Εσύ δεν θα το έκανες ποτέ αυτό....
Ξεφλουδίζω τις μνήμες μου για να βρεθώ κοντά σου.
Έστω απέναντι αρκεί να σε ένοιωθα....
Καταλήγω να εξαπατούμε από τις ίδιες μου τις σκέψεις  ψυχή μου να ταξιδεύω σε λάθος μυαλοτόπια και ανιαρές παραισθήσεις.
Όλα τα έκανα.....
Γκρέμισα ότι πίστευα μέχρι τώρα.
Όλοι οι ναοί μου χάθηκαν ...τους διέλυσα  και εσύ πήρες πινέλα και ζωγράφισες καινούργια ....μου ξανάχτισες την πίστη μου ότι θα τα ξαναπούμε.
Κάθε τι γήινο με κάνει να νιώθω ανούσια... Όλα τόσο ίδια.
Όχι δεν τα παρατάω απλά ήθελα απαντήσεις που είχες μόνο εσύ....
Ήθελα να μου δαγκώσεις την ψυχή μου,να την γιατρέψεις να σταματήσει να είναι τόσο διάφανη......
να με επισκευάσεις κομμάτι κομμάτι,και αν δεν μπορείς φτιάξε μόνο τα μάτια μου να μπορώ να σε βλέπω ξανά, φτιάξε την μνήμη μου να μπορώ να σε θυμάμαι....
Γέμισα εκκρεμότητες και συμβιβασμούς μάτια μου.... Γρίφους που παραμένουν χωρίς λύση...
Να ξέρεις δεν θα επιτρέψω στο μυαλό μου να σε ξεχάσει.
Θα μείνω εδώ και θα περιμένω να πετάξεις ένα κομμάτι απάντηση και σου υπόσχομαι θα την κρατήσω ως το ποιο μεγάλο δώρο, μόνο γιάτρεψε τα μάτια μου....
Να μπορώ να σε δω.........

If You Forget Me by Pablo Neruda

I want you to know
one thing. 

You know how this is: 
if I look 
at the crystal moon, at the red branch 
of the slow autumn at my window, 
if I touch 
near the fire 
the impalpable ash 
or the wrinkled body of the log, 
everything carries me to you, 
as if everything that exists, 
aromas, light, metals, 
were little boats 
that sail 
toward those isles of yours that wait for me. 

Well, now, 
if little by little you stop loving me 
I shall stop loving you little by little. 

If suddenly 
you forget me 
do not look for me, 
for I shall already have forgotten you. 

If you think it long and mad, 
the wind of banners 
that passes through my life, 
and you decide 
to leave me at the shore 
of the heart where I have roots, 
remember 
that on that day, 
at that hour, 
I shall lift my arms 
and my roots will set off 
to seek another land. 

But 
if each day, 
each hour, 
you feel that you are destined for me 
with implacable sweetness, 
if each day a flower 
climbs up to your lips to seek me, 
ah my love, ah my own, 
in me all that fire is repeated, 
in me nothing is extinguished or forgotten, 
my love feeds on your love, beloved, 
and as long as you live it will be in your arms 
without leaving mine.

.......................xρόνος---κύκλος .

Το θέαμα κανιβάλων συνεχίζετε...  μετράμε την σάρκα…

Αν έμεινε κάποιο κομμάτι..ποιος έχει φάει περισσότερο...

Μόνο ιδρώτας  έμεινε και στιγμές για να θυμάμαι...ανάσες που έχασαν τον δρόμο τους και έκαναν ταξίδι μέσα στα σώματα.σχεδόν με λυγμούς.. Το παιχνίδι τις αντοχής κορυφώνετε …Mιά πάλη δίχως κανόνες

Φαίνετε να κερδίζω αλλά από την αρχή ξέρω ότι έχω χάσει εγώ.....
 Χάνομαι στον περιστρεφόμενο κόσμο σου,βουλιάζω στο διάφανο δέρμα σου...ζωγραφίζω χάρτες πάνω σου μην χαθώ. Έπεφτα εγώ μες στην κόλαση και εσύ χάιδευες το σκοτάδι .
Λες αύριο μπορεί να μην υπάρχουμε ,αφήσου… αλλά κλειδώνω περισσότερο.

Πρέπει να φύγω-πρέπει να μείνω και ξανά το ίδιο. Η σπηλιά του Πρωτέα φαίνετε έρημη στον γυρισμό .Τα βήματα μου βαριά,τα πόδια τσιμέντο ,βγάζουν ρίζες..Έγινες το δικό μου φετίχ ...Το δώρο μου..

Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτήν την ζωή και όλα γίνονται για κάποιο λόγο...Τόσο απλά...Σχεδόν ηδονικά-μαρτυρικά.
Κι έχει να κάνει με την δική σου θέληση να το αποδεχθείς και να προχωρήσεις η να παραμείνεις ... Προσπάθησε να θυμάσαι το πρόσωπο μου και αύριο, μην ξεχάσεις.

Τώρα κάθε νύχτα θα προσδοκώ να αποφύγω το υποσυνείδητό μου..Και κάθε προγραμματισμένη μέρα, μεταμορφώνομαι σε ότι μισούσα, παίζοντας έναν ρόλο που με ζωντανεύει και με θάβει κάθε φορά και περισσότερο...Αμφίδρομες δυνάμεις πολεμούν μέσα μου, καταστρέφοντας κάθε ελπίδα για εκείνο το πρωινό που δεν θα μοιάζει σαν όλα τα άλλα...που η φλόγα θα εκτινάξει το μυαλό μου σε παρανοϊκές καταστάσεις και η καρδιά θα ματώσει από την υπερδιέγερση...; ήρθε η ώρα μάτια μου... Η ώρα της σιωπής που τόσο καιρό ηχεί μες στο κεφάλι σου. Φταίνε οι άνθρωποι….

 Ένας άνθρωπος είμαι κι εγώ! Σου υπόσχομαι σήμερα, όμως αύριο δε θυμάμαι υποσχέσεις… Ο χρόνος δεν υφίσταται!

Μια φυλακή, η σκέψη  κλεψύδρα η κάρδια ένας κόμπος η συνήθεια..μια γουλιά και όλα μοιάζουν πιο απλά.. -θα αλλάξω σου λέω από αύριο αλλά σου υπόσχομαι δεν θα ξεχάσω,μια εικόνα θα μείνει..μπλε ανακατεμένο με μαύρο..ο ήλιος παγωμένος ένα θαμπό κίτρινο..
αστέρια στο πλάι να πέφτουν μέσα στο νερό και να παγώνουν..
ο χρόνος σταματά για λίγο και μετά εξαντλείται πάλι από την αρχή..
τα ρήματα ντύνονται σε χρόνο αόριστο..γερασμένο.. ψάχνουν μια σπηλιά να κρυφτούν..
κάθε λίγο νομίζεις θα βουλιάξεις..
οι ναύτες περνούν μέσα από τις σειρήνες και ξεχνάνε..
οι φωνές πάντα μένουν χαραγμένες στο μυαλό τους να τους τρελαίνουν…...

Και αυτή η μυρωδιά σού….θα γλύφει την ψυχή μου όπως θα φεύγω.

. Γλωσσοφιλώ την ηθική σου .....

http://www.youtube.com/watch?v=vZwSUb7gC9Y