Αισθάνομαι πως κάνω κύκλους. Εγώ, όχι η ζωή μου. Ας πούμε πως κατά κάποιο τρόπο προκαλώ την κυκλική ροή των πραγμάτων. Κάπως έτσι. Πως χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι και πάλι στο ίδιο σημείο, όχι όμως γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα, αλλά γιατί μάλλον εγώ τα έφερα έτσι. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται. Το γιατί δεν το ξέρω. Το ψάχνω όμως. Βγήκα στο δρόμο και ψάχνω. Και κάνει σκοτάδι εκεί έξω, κι είναι οι λάμπες λιγοστές. Και κάνει κι ανασφάλεια και φόβο κι άλλα πολλά. Και σε κάθε στροφή ξεφυτρώνει κι ένα ακόμη ερωτηματικό για να κάνει τον δρόμο ακόμη πιο δύσκολο. Δίχως χάρτες και πυξίδα, δίχως κανέναν για οδηγό. Ξέρω πως τον δρόμο αυτό μόνos μου πρέπει να τον περπατήσω, μόνos μου να βρω την άκρη. Για να βγω από τον κύκλο πρέπει πρώτα να μάθω. Ό,τι χρειάζεται να μάθω. Ό,τι είναι αυτό που με φέρνει πάντα πίσω στο ίδιο σημείο..

*Απόσπασμα από τον Πολεμιστή του Φωτός του Paulo Coelho

στην Ν...

Είχες δίκιο οι άνθρωποι δεν φεύγουν μόνο πολλές φορές τρομάζουν και το βάζουν στα πόδια...
ανασαίνεις τόσο βαριά που νομίζεις πως όλοι οι άνεμοι του κόσμου τρυπώνουν στα ρουθούνια σου, ακούς προσεχτικά... με διαβάζεις ,σε διαβάζω...
πολλές φορές δεν είμαι τίποτα και δεν κάνω καθόλου άλλες φορές πάλι σου μιλάω μου λες σου λέω σε μαθαίνω..
Σήμερα σε παρατηρούσα να πίνεις  το χυμό σου , τόσες  πολλές σκέψεις  μες στο μυαλό σου προσπαθώ να τις ξεδιαλύνω...
Σε αναλύω , πάντα μου άρεσε να το κάνω αυτό στους ανθρώπους.
Αρχίζεις να μου μιλάς ,σε νιώθω να αρχίζεις να μου μιλάς πραγματικά, και χαμογελάς  άλλη μια φορά.
 Σήμερα μου έκανες το πρώτο δώρο μου μίλησες για τους δικούς σου ,τον πατέρα σου εκεί δεν χαμογέλασες αλλά σε ένιωσα...... .ο καθένας από μας μια αποθήκη γεμάτη συναισθήματά  που πότε ανοίγει πότε μένει ερμητικά κλειστή.
θα κάνουμε μια συμφωνία ....
εσύ θα συνεχίσεις να μου χαμογελάς και εγώ θα προσπαθήσω να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη ....
Είμαι σίγουρος πως θα τα λέμε συχνά γιατί μου λείπουν πραγματικά άνθρωποι που χαμογελούν και εσύ με κάνεις να νιώθω όμορφα...