Οι καλύτερες σκέψεις μου έρχονται λίγο πριν κοιμηθώ. Είναι τόσο ασύνδετες και μπερδεμένες που δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Διαλέγω να κυλιστώ μέσα τους και να τις χαρώ παρά να σηκωθώ και να πιάσω χαρτί. Η αυπνεία κάνει τα φωτάκια του δέντρου που φαίνοντε στο απέναντι κατάστημα να φαίνονται σαν το πιο περίπλοκο οπτικό εφέ Βραδιάζει νωρίς και σται μπαλκόνια ανάβουν τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια, οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν τους εαυτούς τους και τους άλλους πως είναι ξαφνικά τόσο ευτυχισμένοι, όσο πιο φωταγωγημένο και πολύχρωμο και κιτς το μπαλκόνι, τόσο πιο μεγάλη η ευτυχία, τρέχουν να κλείσουν πρώτο τραπέζι πίστα, έχουν να βγουν από πέρυσι τέτοια εποχή και τι θα πει ο κόσμος αν δεν φορέσουν τα καλύτερα ρούχα, τα πιο ακριβά κι ας τα ξεπληρώνουν μέχρι το καλοκαίρι, τα περιοδικά ουρλιάζουν «ψωνίστε», αγχώνομαι να περάσω καλά κι όταν αγχώνομαι δε μου βγαίνει με τίποτα., ο faruk το σκυλάκι μου τρώει κρυφά οτι βρίσκει ξεχασμένο πάνω στο τραπέζι και δεν έχω κουράγιο ούτε να τον μαλώσω.
Θα’ θελα να έχει γεμίσει η Αθήνα παιδιά με τσουλούφια και λουλούδια στα χέρια, στις τσέπες, στα μαλλιά, στα πέτα. Θα’ θελα στα λεωφορεία, στους δρόμους, στις πλατείες να διασταυρώνεται το βλέμμα μου με άλλα βλέμματα και να διακρίνω ονειροπαρμένα πρόσωπα και συνωμοτικά χαμόγελα. Θα’ θελα να ακούω τη φωνή του από ανοιχτά παράθυρα αυτοκινήτων. Θα’ θελα να είναι αυτή η μέρα γιορτή για όλους..
Αποφεύγω τον τελευταίο καιρό να γράψω. Όταν περνάς τις μέρες κάνοντας μελέτη τις αντιδράσεις των ανθρώπων και μόνο η σκέψη της λευκής σελίδας σε τρομάζει. Όλα αλλάζουν όμως τις νύχτες. Τα χρώματα, οι δρόμοι, ο αέρας, οι άνθρωποι. Και ειδικά όταν θες να τις ζεις ολόκληρες. Τα λόγια έρχονται πιο εύκολα, όλα ομορφαίνουν και ξαφνικά αισθάνεσαι πως θα μπορούσες να γράψεις ξανά. Βρίσκεις χίλιες εμπνεύσεις. Αλλά και πάλι πως να βάλεις σε σειρά σκόρπιες φράσεις που μυρίζουν τσιγάρο?
Στις μεγάλες μου λύπες κρύβομαι στις γωνίες, υφαίνω γύρω μου αόρατο ατσάλινο κουκούλι, σκίζω σκαμπό με το ξυράφι που κρύβω πάντα στην τσέπη μου, χαρακώνω μια μια. Οι προηγούμενες μέρες πέρασαν σαν όνειρο μέσα σε μια μόνιμη ζαλάδα από τα απανωτά hangovers. Κατανάλωσα την ενέργεια μου και σχεδόν μια κούτα καπνό, γύρισα τη μισή Αθήνα κάτω από το υγρό βλέμμα της Μαρίας, μίλησα πολύ, γνώρισα κόσμο, ξαναβρήκα κάποιους, άγγιξα ανθρώπους. Ξαναφόρτισα τις ανασφάλειές μου και αυτές πεισμώνουν.... Όχι, δε φταίνε πάντα τα τραγούδια. Φταίνε σχεδόν πάντα. Τελικά είναι όλα θέμα soundtrack?
Η μέρα ξημερώνει με αυτό το μώβ χρώμα που πάντα με αποσυντόνιζε και με άφηνε ξάγρυπνο. Η πόλη ξυπνάει και σε λίγο θα ακούσω φωνές και κόρνες κάτω από το μπαλκόνι μου.
Όλα αργά τα κάνω σήμερα, ήπια αργά καφέ, κάθισα με τις ώρες στο μπάνιο κάτω από το νερό, ντύθηκα αργά και βγήκα για τσιγάρα και μια βόλτα στο videoclub.
Το σώμα μου αντιδρά... Το σώμα μου έχει αισθήματα, πονάει, τρίζει, πεινάει, απαιτεί, θυμώνει, φλέγεται. Εγώ γελώ ή θρηνώ μα αυτό μιλά μια άλλη γλώσσα. Το κορμί μας ξέρει περισσότερα από την σκέψη μας. Αισθάνεται και δρα, τίποτε άλλο. Διαισθάνεται και εκπέμπει, τίποτε άλλο. Το καταλαβαίνω. Του δόθηκε μια γεύση από τον παράδεισο και τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.
Πηχτές ανάσες μοναξιάς.....
Υπνωτίζομαι γλυκά από τα φώτα και τα τραγούδια στο i-pod, χάνω στάσεις λεωφορείων μέχρι το videoclub, τελικά και το ίδιο το i-pod (not cool… R.I.P.), δεν έχω να πάω κάπου συγκεκριμένα, απλά περπατάω και τραγουδάω, στην αρχή ντρέπομαι αλλά όσοι με κοιτάζουν χαμογελούν, φταίνε οι γιορτές ή η δική μου διάθεση που ομορφαίνει η πόλη και οι άνθρωποι?....Καλά Χριστούγεννα σε όλους.Η πόλη στολίζετε σιγά σιγά....
