πέρασαν από εδώ...

gabriel garcia markez


Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του :


"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι'αυτό που αξίζουν, αλλά γι'αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ'ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ'αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ'αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ'αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ'αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ'έβλεπα, θα έλεγα "σ'αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ'αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν'το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Ναί σε σένα μιλάω!


Έχεις αναρωτηθεί πόσο δύσκολα πέρασαν τα όχι που χρειάστηκες να πείς στην ζωή σου.
Μεγάλες βαρύγδουπες δηλώσεις που έκανες για να μπορέσεις να δαμάσεις τα ποιο άγρια θέλω σου.
Ωκεανοί απο λάθη μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου...
Η αλλιώς αλήθειες που έγιναν μαγδαλήνες και σε πίστεψαν.
Υπερφίαλες δηλώσεις σου που σάν ρήτορας προσπάθησες να περάσεις στους άλλους κοιτάζοντας τους στα μάτια για να τους ζαλίσεις ...
Να τους μεθύσεις με το ποιό κόκκινο κρασί ,το αίμα σου που έβραζε κάθε φορά
που ήθελες να ζωγραφίσεις αυτά που έπρεπε να πεις ,

να μιλήσεις για την θέση των άστρων
την απαρχή των στιγμών...
για το μπέρδεμα των χρωμάτων ...

την γκρί απόχρωση του άσπρου και του μαύρου.
Υπάρχει ακόμα συναίσθημα η λειτουργούμε όλοι τελικά με βάση της ανάγκες μας.
Μια φίλη απόψε μου είπε οτι θέλει να κάνει εγκεφαλικό σέξ.
Είναι λίγο ουτοπικό ή ο κόσμος ξέχασε να εκπαιδεύεται απλά στο συναίσθημα;
Πλέον όταν θές να τρομάξεις κάποιον απλά του λές σαγαπώ!
Θα τον δείς να φεύγει τρέχοντας βάζοντας την περιποιημένη του ουρά ανάμεσα στα σκέλια βαθιά μέχρι η άκρη της να ακουμπήσει την άκρη της ψυχής του, να την ταρακουνίσει για λίγο, να την κάνει να χτυπήσει ποιό έντονα εκτός προγράμματος χάνοντας τον έλεγχο τον κινήσεων

να γίνετε παιδί που μαθαίνει άγνωστες λέξεις !
Όλα σε μιά στιγμή ,με μιά λέξη....
Άφησε τον ευατό σου να φύγει.
Ναί ,σε σένα μιλάω .....
η φωνή σου τρέμει σαν ταλαιπωρημένες χορδές μιάς κιθάρας που χρόνια προσπαθεί να βγάλει την σωστή μελωδία αλλα άδικα...
Ξέχασες τον ευατό σου καθώς προσπαθούσες να καταλάβεις την θεωρία του σύμπαντος ,έγινες διάφανος,ανέκφραστος...
Χάθηκες σε ξερονήσια αβεβαιότητας...
Όχι δεν είμαι ειδικός,δεν έχω τις απαντήσεις.
Μιλάω απλά για να ακούω την φωνή μου να μ ακούω....
Δεν ξέρω σε ποιόν απευθύνομαι και γιατί

απλά γράφω γιατί πολλές φορές οι σκέψεις γίνονται άγρια πουλιά.
Θέλουν να ταξιδέψουν....
Κάνουν φασαρία...
Μακούς¨;;

Απο προγραμματισμό μηδέν.......







Έχω μερικές μέρες
που προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τα πράγματα που θέλω να κάνω αυτόν το μήνα.

-Να μαζέψω χρήματα για τις διακοπές.

-Να ασχοληθώ περισσότερο με την Λευκή γιατί γκρινιάζει συνέχεια.(Η Λευκή είναι η γάτα μου )

-Να πληρώσω τα κοινόχρηστα αλλά δεν βρίσκω ποτέ την διαχειρίστρια

-Να μαγειρέψω για το μωρό μου

-Να βάψω το υπνοδωμάτιο μου

-Να πάρω μια βάση για το πλυντήριο γιατί από τον θόρυβο η γριούλα που μένει απέναντι ζεί πλέον με lexotanil.

-Nα συνηθίσω οτι τον επόμενο μήνα έχω γενέθλια και κοντεύω τα τριάντα

-Να δω σε dvd τον (γλυκό Νοέμβρη) για 4 φορά.

-Να πάρω την αδελφή μου τηλέφωνο στην Κρήτη

Ούφ...................

Μάλλον το καλοκαίρι με κάνει να βαριέμαι τρελά......











ΦΥΓΗ



Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Νέα Εστία", Γ', 62, 15 Ιουλίου 1929. Το χειρόγραφο σώζεται ακόμη. Με τον ίδιο τίτλο είχε δημοσιεύσει στη Νέα Ζωή (Αλεξάνδρειας) ανάλογο ποίημα..


Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περισσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου.
Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ' όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.
Είμαι ο Φαίδων ριγμένος στη λάσπη.

Θαυμαστό βιβλίο, που οι έννοιές του δε θα το σώσουν από τον άνεμο και τη βροχή, από τα στοιχεία και τους ανθρώπους.
Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, φόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι,

ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη, και πήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά πήγαινα σαν υπνοβάτης, ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή.

Οι παλιάτσοι έτρεχαν μπροστά μου ή χόρευαν γύρω δαιμονισμένα.

Φώναζαν, χτυπούσαν. Αλλά εγώ πήγαινα βλέποντας τα σύννεφα και ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή.

Δυσκολότατα προχωρούσα. Με τους αγκώνες άνοιγα τόπο, αφήνοντας πίσω μου ράκη. Αποσταμένος, ματωμένος, στάθηκα κάπου. Στον ήλιο έσπαζαν οι καγχασμοί των άλλων. Κ' ήμουν γυμνός....

Γέρνοντας βαθιά, σαν τσακισμένο δέντρο, άκουσα για τελευταία φορά την εσωτερική μου φωνή.
Και τώρα έχασα την ήρεμο ενατένιση.

Πού ν' αφήσω το βάρος του εαυτού μου;

Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με του κήπους.

Τα βουνά με ταπεινώνουν....

Για να δώσω τροφή στους λογισμούς μου, παίρνω το μεγάλο, δημόσιο δρόμο. Δύο φορές δε θα δώ το ίδιο πράγμα. Οι χωρικοί που στέκονται απορημένοι, έχουν την άγνοια και την υγεία. Τα σπίτια τους είναι παλάτια παραμυθιού. Οι κατσίκες τους δε μηρυκάζουν σκέψεις.

Χτυπώ το πόδι και φεύγω.

Περπατώ ολόκληρες μέρες.

Πού πηγαίνω; ......

Όταν γυρίσω το κεφάλι

ξέρω πως θ' αντικρίσω το φάσμα του εαυτού μου.

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ


Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Αλεξανδρινή Τέχνη", Γ' , 8-9, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1929. Το χειρόγραφο σώζεται σήμερα στο αρχείο του Γ.Θ. Καρυωτάκη. Είναι καθαρογραμμένο με μελάνι από τη μια όψη ενός φύλλου 31Χ21 εκ.

Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία.
Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις.
Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ' αναπνέω το άρωμά τους.

Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι.

Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.

θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησης, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.

Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.

Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της
Αχαριστίας.

Η φασαρία της σιωπής..


Η σιωπή
Είναι ανάγκη
Είναι σταματώ , στέκομαι , αφουγκράζομαι
Είναι κατακτώ την λεπτομέρεια
Είναι σε αφήνω μήπως και σε ξαναβρώ
Είναι κοιτώ μέσα μου
Αποζητούσα πάντα τη διάρκεια στα πράγματα.
Δένομαι και θέλω ότι είναι δικό μου και θέλω να μείνει δικό μου για πάντα
Έχω βουρκώσει ακόμα και για μια μπλούζα που πάλιωσε και έπρεπε να την πετάξω,
Κάθε τι δικό μου που χάνεται , παίρνει μαζί του ένα κομμάτι μου

Δεν μπορώ ακόμα να μάθω στον εαυτό μου ότι τίποτα δεν είναι
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ….

Θέλω να νοιώθω έτσι και τον έρωτα
Να μοιάζει πάντα σαν εκείνη την πρώτη στιγμή, που μια κουβέντα, μια λέξη, μίλησε στην ψυχή μου

Στέκομαι ….

Αν και ξέρω ότι και η σιωπή με κουράζει το ίδιο
Δεν την αντέχω για πολύ
Είμαι από τη φύση μου άνθρωπος της δράσης.
Έξω βρέχει , αλλά δε με νοιάζει
Ίσως τώρα είναι η στιγμή να μη σκεφτώ άλλο και να ανοίξω την πόρτα,
ξέρω πως το μόνο που θέλω να νιώσω τις ψιχάλες να κυλούν πάνω στο δέρμα μου.
Τα γιατί και τα διότι δε με νοιαζουν επίσης....
Κάνει πολύ φασαρία η σιωπή....