Μνήμες...

Ακούμπησα τα χέρια στο πληκτρολόγιο και άρχισα να γράφω...

Δέν άλλαξα...

Δέν φοράω μάσκες...

Δέν ορκίζομαι για τίποτα...

Σταμάτησα να ορκίζομαι όταν έπαψα να πιστεύω.

Έπαψα να πιστεύω όταν τα όνειρά μου πουλήθηκαν μισοτιμής.

Μήν μου λές πως άλλαξα...

Κάθε τι καθρεφτίζει το χτές.

Είναι όλα καλά στοιβαγμένα στούς διαδρόμους του μυαλού μου.

Ίσως μόνο προσπάθησα να ανακαινίσω το χτές...

Έβαλα λίγο χρώμα στους τοίχους,άλλαξα πάλι θέση στα έπιπλα.

Όλα όμως είναι εκεί.

Εσύ είσαι εκεί...

Όταν οι σκέψεις μου κρυώνουν και η ψυχή μου ξεγυμνώνεται

σκεπάζομαι τα παραμύθια που μου έλεγες όταν με έβαζες να κοιμηθώ.

Ακούω τα λόγια που μου έλεγες...

Πάντα ήσουν τα πάντα.

Η αρχή μου.....

Ακόμα και όταν πνιγόμουν στις λυσσασμένες θάλασσες της επιλογής μου μου κράταγες το κεφάλι έξω απ' το νερό.

Μου χάριζες ανάσες...

Ατέλειωτα υπερατλαντικά ταξίδια της ψυχής μου με σένα στο τιμόνι.

Οι μνήμες μου απο σένα αλλοιώνονται σαν αυτά τα αγάλματα που μένουν χρόνια στοιβαγμένα μέσα σε σκοτεινά υπόγεια μουσείων περιμένοντας με αγωνία να βγουν στο φώς....

Μου έλειψες...

Ο αδελφός σου.