Σε τεντωμένο σκοινί.

Το σωστό σκηνικό έχει στηθεί...
Γκρίζο το βράδυ έξω και το τζάμι έχει θαμπώσει.
Η ίδια φασαρία απ'τους δίπλα.Πάλι αυτός φεύγει.
Εδώ και μέρες διώχνουν ο ένας τον άλλο....την ίδια ώρα....πάντα!Αρχίζω να ακροβατώ πάλι...μιλάω με τις σκέψεις μου....σου μιλάω με αυτές....κι αν πάνω μου βλέπεις αυτην την πλάνη, είναι γιατί έχω χαθεί πάλι στα ναί και τα όχι.
Πάλι ακροβατώ καθώς πλέκονται τα πρέπει και τα μή.
Μια άγνωστη φωνή με καλεί σε ένα όνειρο που φαντάζει πέρα για πέρα αληθινό - είναι η δικιά σου-
...πόσο χρόνο της ζωής μου υπηρέτησα μια ψεύτικη αλήθεια...; Ισως να είναι καιρός να ακολουθήσω ένα αληθινό ψέμα..
για όσο κρατήσει...
μια στιγμή...δύο ...τρεις....
Κι ας είναι ουτοπία το αντέχω.
Κι αυτα τα μαύρα τετράδια...μη με ρωτάς γιατί τα έχω...πώς αλλιώς θα φώτιζε τόσο εκτυφλωτικά το χώρο εκείνο το ένα που γράφεται κάτω από το πιο δυνατό φως ;
Πάντα στα άκρα δε μαθαίνουμε να ζούμε;
Ακόμη μια φορά, αντιλαμβάνομαι και η γνώση αυτή με ταξιδεύει, πώς η μόνη φωνή στην οποία υποτάσσομαι πρόθυμα....είναι αυτή που με σέρνει στα άκρα δίχως όρους
Η ίδια φωνή που μου χαρίζει την ελευθερία ,την έκφραση, την μουσική που μαστιγώνει τ'αφτιά μου καθώς γράφω...

Ελπίζω ν'αντέξει αυτη την φορά το σκοινί στα δικά μου ακροβατικά!

Δές το που τέντωσε..