.......................xρόνος---κύκλος .

Το θέαμα κανιβάλων συνεχίζετε...  μετράμε την σάρκα…

Αν έμεινε κάποιο κομμάτι..ποιος έχει φάει περισσότερο...

Μόνο ιδρώτας  έμεινε και στιγμές για να θυμάμαι...ανάσες που έχασαν τον δρόμο τους και έκαναν ταξίδι μέσα στα σώματα.σχεδόν με λυγμούς.. Το παιχνίδι τις αντοχής κορυφώνετε …Mιά πάλη δίχως κανόνες

Φαίνετε να κερδίζω αλλά από την αρχή ξέρω ότι έχω χάσει εγώ.....
 Χάνομαι στον περιστρεφόμενο κόσμο σου,βουλιάζω στο διάφανο δέρμα σου...ζωγραφίζω χάρτες πάνω σου μην χαθώ. Έπεφτα εγώ μες στην κόλαση και εσύ χάιδευες το σκοτάδι .
Λες αύριο μπορεί να μην υπάρχουμε ,αφήσου… αλλά κλειδώνω περισσότερο.

Πρέπει να φύγω-πρέπει να μείνω και ξανά το ίδιο. Η σπηλιά του Πρωτέα φαίνετε έρημη στον γυρισμό .Τα βήματα μου βαριά,τα πόδια τσιμέντο ,βγάζουν ρίζες..Έγινες το δικό μου φετίχ ...Το δώρο μου..

Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτήν την ζωή και όλα γίνονται για κάποιο λόγο...Τόσο απλά...Σχεδόν ηδονικά-μαρτυρικά.
Κι έχει να κάνει με την δική σου θέληση να το αποδεχθείς και να προχωρήσεις η να παραμείνεις ... Προσπάθησε να θυμάσαι το πρόσωπο μου και αύριο, μην ξεχάσεις.

Τώρα κάθε νύχτα θα προσδοκώ να αποφύγω το υποσυνείδητό μου..Και κάθε προγραμματισμένη μέρα, μεταμορφώνομαι σε ότι μισούσα, παίζοντας έναν ρόλο που με ζωντανεύει και με θάβει κάθε φορά και περισσότερο...Αμφίδρομες δυνάμεις πολεμούν μέσα μου, καταστρέφοντας κάθε ελπίδα για εκείνο το πρωινό που δεν θα μοιάζει σαν όλα τα άλλα...που η φλόγα θα εκτινάξει το μυαλό μου σε παρανοϊκές καταστάσεις και η καρδιά θα ματώσει από την υπερδιέγερση...; ήρθε η ώρα μάτια μου... Η ώρα της σιωπής που τόσο καιρό ηχεί μες στο κεφάλι σου. Φταίνε οι άνθρωποι….

 Ένας άνθρωπος είμαι κι εγώ! Σου υπόσχομαι σήμερα, όμως αύριο δε θυμάμαι υποσχέσεις… Ο χρόνος δεν υφίσταται!

Μια φυλακή, η σκέψη  κλεψύδρα η κάρδια ένας κόμπος η συνήθεια..μια γουλιά και όλα μοιάζουν πιο απλά.. -θα αλλάξω σου λέω από αύριο αλλά σου υπόσχομαι δεν θα ξεχάσω,μια εικόνα θα μείνει..μπλε ανακατεμένο με μαύρο..ο ήλιος παγωμένος ένα θαμπό κίτρινο..
αστέρια στο πλάι να πέφτουν μέσα στο νερό και να παγώνουν..
ο χρόνος σταματά για λίγο και μετά εξαντλείται πάλι από την αρχή..
τα ρήματα ντύνονται σε χρόνο αόριστο..γερασμένο.. ψάχνουν μια σπηλιά να κρυφτούν..
κάθε λίγο νομίζεις θα βουλιάξεις..
οι ναύτες περνούν μέσα από τις σειρήνες και ξεχνάνε..
οι φωνές πάντα μένουν χαραγμένες στο μυαλό τους να τους τρελαίνουν…...

Και αυτή η μυρωδιά σού….θα γλύφει την ψυχή μου όπως θα φεύγω.