Το κολάζ του μυαλού μου....

Προσπάθησα να κλείσω όλες μου τις εκκρεμότητες..
Και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπήρξαν ποτέ.
Τίποτα δεν έδενε σωστά...
Όλα είχαν φτιαχτεί στο μυαλό μου.Δεν υπήρχε καμιά φλόγα σε όλα αυτά που έπρεπε να συμβούν..
Μόνο αδιάφορες μηχανικές κινήσεις.. αέναοι πάλη. 
Σχεδόν βαριόμουνα,σ αυτό το παζλ όλα τα κομμάτια ήταν λάθος και προσπαθούσα άδικα να τα βάλω στην θέση τους χωρίς να τα καταφέρνω
Σχεδόν δεν μου άρεσε ,δεν ήθελα να δω την τελική εικόνα απλά βιαζόμουν . ήθελα να τελειώσει γρήγορα.... Κάποιες φορές το μυαλό μας παίζει περίεργα παιχνίδια....
Φτιάχνει μια ονειροφερμένη εικόνα και νομίζουμε ότι θα την ζωντανέψουμε.......
Μαλακίες .... επικρατεί απλά πανδαιμόνιο αλλότριων χορών από τις επίμονες γυναίκες τις Φαντασιώσεις...
Η ζωή είναι αλλιώς,δεν είναι παραμύθι.
 Ο ρεαλισμός επικρατεί παντού και φυσικά εδω,στον δικό μου μικρόκοσμο .Οταν μετρηθείς ανοιχτά μ αυτά που θες ανακαλύπτεις οτι μπορεί και να μην σου ταιριάζουν
Βάζουμε ανθρώπους σε ρόλους πρωταγωνιστικούς αλλα ξεχνάμε οτι δεν υπάρχει σενάριο.
Η βιασύνη μας να ζήσουμε στιγμές.....
Και δεν φταίνε οι άνθρωποι αλλά εμείς....
Και είναι η στιγμή που αδειάζεις, ευχαριστείς τον θεό που αγαπήθηκες πολύ και λυτρώνεσαι..
Αντιλαμβάνεσαι  ξαφνικά ότι την ζωή σου την επέλεξες εσύ, αγαπάς τα λάθη σου,της επιλογές σου και γυρνάς σελίδα.
Είμαι ποιο ευτυχισμένος από ποτέ..
Είναι που τίποτα πια δεν είναι σε ελεύθερη τροχιά. Όλα στο κεφάλι μου έχουν αποκτήσει την αληθινή τους υπόσταση και ευτυχώς βγάζουν νόημα.Δεν είναι πλέον ανακατεμένες λέξεις, ούτε αναπάντητα ερωτηματικά.Και αν σ αυτό το ταξίδι επιλέγω να είμαι μόνος μου , είναι γιατί τα καράβια έχουν ένα καπετάνιο που βασίζετε στο ένστικτο του για το που είναι το δικό του λιμάνι...το δικό του ταξίδι στο χωροχρόνο.
Ψιθυριστής εγώ του υπερφίαλου ανοσιουργήματος μου βγαίνουν  τα πιο ενδόμυχα κομμάτια τις δικής μου ψυχης πάνω σε πλήκτρα που χτυπούν επίμονα τα δάχτυλα....
Δεν θα αποκρυπτογραφήσω τίποτα άλλο απλά θα λυθώ εκεί μπροστά σε όλα τα απλανοί βλέμματα,θα σταθώ γυμνός και θα ζήσω με όλες τις αισθήσεις  και αν σε μεγάλωσα λίγο παραπάνω είναι γιατί ήθελα να γράψω ....να γίνω για λίγο ποιητής.
Τρίζω τα δόντια μην φύγουν λέξεις που δεν πρέπει να ταξιδέψουν  λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και ίσως μια μέρα φωτιστεί μια αράδα από τετράδια αραχνιασμένα που πάνω της αργόσυρτα κάποτε σχημάτισαν φράσεις που δεν έπρεπε να ειπωθούν η ειπώθηκαν για να αντέξουν στον χρόνο....