ΦΥΓΗ

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Νέα Εστία", Γ', 62, 15 Ιουλίου 1929. Το χειρόγραφο σώζεται ακόμη. Με τον ίδιο τίτλο είχε δημοσιεύσει στη Νέα Ζωή (Αλεξάνδρειας) ανάλογο ποίημα..

Αισθάνομαι την πραγματικότητα με σωματικό πόνο. Γύρω δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, αλλά τείχη που στενεύουν διαρκώς περισσότερο, τέλματα στα οποία βυθίζομαι ολοένα. Αναρχούμαι από τις αισθήσεις μου.
Η παραμικρότερη υπόθεση γίνεται τώρα σωστή περιπέτεια. Για να πω μια κοινή φράση, πρέπει να τη διανοηθώ σ' όλη της την έκταση, στην ιστορική της θέση, στις αιτίες και τα αποτελέσματά της. Αλγεβρικές εξισώσεις τα βήματά μου.
Είμαι ο Φαίδων ριγμένος στη λάσπη.

Θαυμαστό βιβλίο, που οι έννοιές του δε θα το σώσουν από τον άνεμο και τη βροχή, από τα στοιχεία και τους ανθρώπους.
Στο χυδαίο αυτό καρναβάλι, φόρεσα αληθινή πορφύρα, στέμμα από καθαρό, ατόφιο χρυσάφι,

ύψωσα ένα σκήπτρο πάνω από τα πλήθη, και πήγαινα ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή. Έχανα τη συνείδηση του περιβάλλοντος, αλλά πήγαινα σαν υπνοβάτης, ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή.

Οι παλιάτσοι έτρεχαν μπροστά μου ή χόρευαν γύρω δαιμονισμένα.

Φώναζαν, χτυπούσαν. Αλλά εγώ πήγαινα βλέποντας τα σύννεφα και ακολουθώντας την εσωτερική μου φωνή.

Δυσκολότατα προχωρούσα. Με τους αγκώνες άνοιγα τόπο, αφήνοντας πίσω μου ράκη. Αποσταμένος, ματωμένος, στάθηκα κάπου. Στον ήλιο έσπαζαν οι καγχασμοί των άλλων. Κ' ήμουν γυμνός....

Γέρνοντας βαθιά, σαν τσακισμένο δέντρο, άκουσα για τελευταία φορά την εσωτερική μου φωνή.
Και τώρα έχασα την ήρεμο ενατένιση.

Πού ν' αφήσω το βάρος του εαυτού μου;

Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με του κήπους.

Τα βουνά με ταπεινώνουν....

Για να δώσω τροφή στους λογισμούς μου, παίρνω το μεγάλο, δημόσιο δρόμο. Δύο φορές δε θα δώ το ίδιο πράγμα. Οι χωρικοί που στέκονται απορημένοι, έχουν την άγνοια και την υγεία. Τα σπίτια τους είναι παλάτια παραμυθιού. Οι κατσίκες τους δε μηρυκάζουν σκέψεις.

Χτυπώ το πόδι και φεύγω.

Περπατώ ολόκληρες μέρες.

Πού πηγαίνω; ......

Όταν γυρίσω το κεφάλι

ξέρω πως θ' αντικρίσω το φάσμα του εαυτού μου.