ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΥΝ..

Τράβηξα μια μαύρη σελίδα και άρχισα να γράφω...
Το κεφάλι μου έχει γίνει μια υπερφορτωμένη θυρίδα με μυστικά.
Τον τελευταίο καιρό νιώθω πολλές φορές ότι έχω σταματήσει να ζώ για μένα
Το μαύρο ασύρματο τηλέφωνο έχει γίνει εφιάλτης κάθε φορά που ξυπνάω.
Πρέπει κάθε μέρα να ακούω την φωνή της...
Ναι για την Αθηνά μιλάω.Στρέφω όλους τους προβολείς πάνω της.....
Ζει μόνη της με δυο παιδιά και παλεύει κάθε μέρα με τον θάνατο.
Ναι η Αθηνά είναι η αδελφή μου.Έχω ξαναγράψει γιαυτήν για να πω ευχαριστώ που υπάρχει στην ζωή μου.
Δεν έχω ξαναπεί ότι είναι μέσα σένα νοσοκομείο.Κάθε μέρα της κρατάω παρέα από το τηλέφωνο.
Οι γιατροί είπαν οτι έπρεπε να έχει πεθάνει τώρα.Όμως είναι εκεί και παλεύει.
Οι γιατροί είπαν ότι πρόκυτε για τον ποιο επιθετικό καρκίνο στους πνεύμονες.Αφουγκράζομαι όμως τις ανάσες της κάθε μέρα....
Οι γιατροί είπαν οτι έχει λαβώσει και την καρδιά της .Όμως πολλές φορές την ακούω να χτυπάει πολύ δυνατά....
Ο ήχος με τρελαίνει...
Όπως και σήμερα....
Πολλές φορές έχω πει ότι αν πέθαινε θα ήταν καλύτερα γιαυτήν.
Έφτασα να το πω και αυτό.Δεν μπορώ να νοιώθω ότι υποφέρει τόσο πολύ.
Έδωσα την άδεια μου να γίνουν μια σειρά χημειοθεραπείες που την σκοτώνουν χειρότερα.
Δεν την ρώτησα ποτέ αν θέλει να φύγει.
Δεν το επέτρεψα....Φοβάμαι να την χάσω.
Βλέπεις αναπνέω από τις ανάσες της...Βλέπω από τα μάτια της
Αυτή με έμαθε έτσι...........
Είμαι δημιούργημα της.
Κάθε μέρα φεύγει ένα βήμα ποιο μακριά.Η εικόνα της θολώνει.Η μνήμες σβήνουν..
Πως πετάς όμως την ψυχή σου?
Μην φύγεις ακόμα.
Σε χρειάζομαι............................................... .