Καθαρίζοντας....

Αποφάσισα να καθαρίσω το Σήμερα....

Αυτή η ακαταστασία άρχισε να μου την δίνει στα νεύρα.

Ειδικά όταν βρέχει και σήμερα το σκηνικό είναι το σωστό ,έτσι ώστε αν κλάψω η βροχή θα καλύψει τα δάκρυα,θα τα σκεπάσει,είναι ο συμμαχός μου.....

Το ξεσκόνισμα θα πάρει πολύ χρόνο αλλά δεν βιάζομαι.

Θέλω να το κάνω σωστά,μεθοδικά....

Στα δύσκολα πρέπει να σηκώνεις ανάστημα,να προχωράς μπροστά.

Που και που σκοντάφτω σε ξεχασμένα αντικείμενα.

Είχα την τάση να κρατάω τα πάντα.

Ανοίγω δειλά την βρύση της αρνησιάς και αρχίζω να ξεπλένω το παρελθόν...

Αρνούμαι οτιδήποτε πιάνει απλά χώρο στα συρτάρια της μνήμης μου,το πετάω...

Αποστειρώνω καλά τα πάντα.Το τέλειο έγκλημα................

Πρέπει να φτάσω βαθιά για να βρώ τα λάθη μου.
Μικρά-μεγάλα και κάποια άλλα που ξέχασα εκεί στο πέρασμα του χρόνου.
Όλο και πιό κοντά ,όλο και πιό μέσα μου....

Το κολάζ του μυαλού μου αλλάζει μορφή.

Πετάω οτι έχει ξεθωριάσει .

Μια φωτογραφία με οχτώ ζευγάρια μάτια.

Αθώα παιδικά μάτια μα και σκοτεινά ,κόκκινα.....

Σκουπίδια!!!

Τα χέρια μου μουδιάζουν ,πονάνε απ'την ένταση.

Νοιώθω σαν να τα βούτηξα στο νερό και με διαπέρασε το ρευμα.
Ξαφνικά............

Αναδημιουργώ τα παλιά μου στερεότυπα,με καθορίζω απ'την αρχή...

Ξεκλειδώνω ο,τι με κλείδωνε μέχρι τώρα και πνίγω τις αναστολές που με παγίδευαν.

Επιτέλους χαϊδεύω την ψυχή μου....

Την ακούω....

Ανοίγω διάπλατα τις πόρτες για να φύγει η σκόνη και όλα τα δεύτερα θέλω μου.

Με κερδίζω απ'την αρχή κρατώντας ομήρους μόνο δυο κομμάτια θάλασσα και λίγα χαμόγελα.

Τα κέρδισα αυτά....

Μου ανήκουν.

Τράβηξα μια λευκή σελίδα και άρχισα να γράφω.

Χωρίς όρια,σχεδόν απο σήμερα............................