Μια στάση στο χτές.

Μόλις ξύπνησα.

Το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί

Έκατσα στην άσπρη πολυθρόνα που σήμερα μου φαίνεται λίγο άβολη και άρχισα να γράφω .

Ήταν όμορφα χτες...

Ακόμα νοιώθω την βροχή στο πρόσωπο μου

Καθισμένος σε μια ταράτσα στο Γκάζι καθώς έπινα το ποτό μου άρχισαν οι πρώτες ψιχάλες .

Έτσι χωρις λόγο ,απλα γιατί ο ουρανός ήθελε να κλάψει

Γιατί ήθελε να παίξει μαζί μας.

Όπως η μουσική που έπαιζε χωρίς λόγο

Άσχετα ίσως μόνο και μόνο για να καλύψει την φασαρία

Καθισμένος χωρίς να νοιώθω τηνβροχή το παρελθόν πέρασε μπροστά μου .

Μερικά πρόσωπα ήταν ακόμα εκεί...

Η Μαριάννα ήταν εκεί

Όλα τ άλλα ήταν διαφορετικά.

Σαν να μην είχαν συμβεί ποτέ.

Σαν να μην έγιναν ποτέ

Ποτέ δεν υπήρξα εκεί...

Καθόμουν με άλλους ανθρώπους και σκεφτόμουν ότι όλα είχαν αλλάξει

Πέτυχα αυτό που ήθελα..

Τα φαντάσματα είχαν φύγει,είχαν γίνει σκιές

Χαμογέλασα..

Προχώρησα...